"De ochtend van haar 18e verjaardag werd Sieglinde wakker en zei:” ik voel me al een klein beetje volwassen worden!”
Voor mij is dit een periode waarop ik even stilsta en terugblik op de voorbije 18 jaar,
kijk naar haar leven vandaag en poog vooruit te blikken naar de volgende 18 jaar!
Ik hou zielsveel van Sieglinde en 18 is toch zo’n scharniermoment!
Op 6 april 1987 kwam Sieglinde met heel haar wezen in ons leven! Het was even schrikken toen de dokter zei dat het een “zorgenkindje” was maar ik heb haar in mijn armen en mijn hart gesloten, zij werd en is mijn dochter. Dat chromosoompje meer was er bij, dat maakte me soms wel droevig, maar zij was welkom en we zouden er het beste van maken!
Als ik zo terugblik merk ik dat het vooral “de maatschappij” is die het moeilijk maakt. Velen bekijken haar als iemand met een handicap, als iemand die niet echt in deze maatschappij thuis hoort. En inderdaad, zij begrijpt deze maatschappij met haar strijd om macht, haar concurrentiegeest en haar prestatiedruk niet. Maar toch heeft ze het recht om in deze maatschappij te leven en er haar plaats in in te nemen!
Toen Sieglinde geboren was, zag ze er zo hulpeloos uit, slap.
Wij stelden ons vele vragen en de verwachtingen werden op nul gezet! Maar ik geloofde in haar! Elke kleine stap die ze zette werd een feest! Wat heeft zij ons al vreugde geschonken!
Nu is zij een jongedame, zich bewust van schoonheid en verlangend naar de toekomst!"
Rita Peeters – april 2005
We schrijven intussen 2017.... Sieglinde is nu 30 lentes jong!
Onze leuze blijft:
Zo gewoon mogelijk leven: geïntegreerd gewoon in de maatschappij waar en wanneer dit kan,
en in het buitengewone circuit waar en wanneer dit nodig is.